Πολυτελείς, σκληρόδετες εκδόσεις σε μία σειρά (36 τόμοι)

Ο Αισχύλος, ο αρχαιότερος των τριών τραγικών, γεννήθηκε στην Ελευσίνα το 525 π.Χ. Πήρε μέρος στους Περσικούς πολέμους, στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα και τις Πλαταιές. Το 484 π.Χ. κέρδισε το πρώτο έπαθλο σε θεατρικούς αγώνες, για να ακολουθήσουν δώδεκα ακόμα νίκες του. Το 465 π.Χ. ηττήθηκε από τον νεότερό του Σοφοκλή και πικραμένος έφυγε στη Σικελία, όπου πέθανε το 456 π.Χ. Η παράδοση του αποδίδει περισσότερα από εβδομήντα έργα, από τα οποία σώζονται επτά πλήρη. Ο μεγαλοπρεπής λόγος του, εμπνέει το αίσθημα του δέους και του υψηλού.

Ο Σοφοκλής (497-406 π.Χ.) καταγόταν από τον Κολωνό. Πήρε μέρος για πρώτη φορά σε δραματικό αγώνα το 468 π.Χ., όταν νίκησε τον γηραιότερο τραγικό ποιητή Αισχύλο. Έζησε όλη τη ζωή του στην Αθήνα της εποχής της ακμής και άσκησε οικονομικά και πολιτικά αξιώματα. Άνθρωπος θεοσεβής και ευαίσθητος, αγαπήθηκε και τιμήθηκε από τους συμπολίτες του. Στα εξήντα χρόνια της συγγραφικής του παραγωγής έγραψε περίπου εκατόν τριάντα έργα, από τα οποία σώθηκαν ακέραια επτά. Εισήγαγε στη δραματική τέχνη πολλές καινοτομίες και αναδείχτηκε αδιαφιλονίκητος διαμορφωτής της τραγωδίας.

Ο Ηρόδοτος, γόνος εύπορης οικογένειας της Αλικαρνασσού, γεννήθηκε πιθανότατα το 484 π.Χ. Η συγγραφή του, έργο για το οποίο αποκλήθηκε «πατέρας της Ιστορίας», διαιρέθηκε από τους Αλεξανδρινούς λογίους σε εννέα βιβλία (καθένα των οποίων τιτλοφορείται με το όνομα μιας Μούσας) βάσει του περιεχομένου τους. Αντλώντας πληροφορίες από την προφορική παράδοση, τις γραπτές πηγές και την αρχαιολογία, ο Ηρόδοτος συνθέτει στην Ιωνική διάλεκτο την Ιστορία του η οποία χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια, αντικειμενικότητα και απροκατάληπτη προσέγγιση προσώπων, λαών και γεγονότων.

Ο Θουκυδίδης γεννήθηκε μεταξύ 460 και 455 π.Χ. στον δήμο Αλιμούντα από εύπορη οικογένεια. Ήταν στρατηγός των Αθηναίων στην Αμφίπολη, μετά την άλωση της οποίας από τους Λακεδαιμονίους εξορίστηκε για είκοσι χρόνια (424-404 π.Χ.). Στο διάστημα αυτό έζησε στα κτήματα που είχε στη Θράκη, αλλά και ταξίδευσε για να συλλέξει ή να εξακριβώσει πληροφορίες για τη συγγραφή του. Επέστρεψε για λίγο στην Αθήνα μετά την καταστροφή του 404, και πέθανε λίγο μετά το έτος αυτό, άγνωστο πού, πιθανότατα από βίαιο θάνατο.

Ο Ιπποκράτης γεννήθηκε στην Κω το 460 π.Χ. Κατά την παράδοση, οι ρίζες της γενιάς του έφταναν ως τον Ασκληπιό και τον Ηρακλή. Οι πρόγονοί του ήταν βασιλείς, άρχοντες και ιερείς-γιατροί. Άσκησε την Ιατρική αρχικά στη γενέτειρά του και στη συνέχεια περιόδευσε σε πολλά μέρη. Πέθανε στη Θεσσαλία σε βαθύ γήρας, περίπου 90 ετών. Ο Ιπποκράτης αποτελεί τομή στην ιστορία της Ιατρικής. Με αυτόν ανοίγει η εποχή της «επιστημονικής Ιατρικής», όπως νοείται ο όρος επιστήμη σήμερα.

Ο Όμηρος, ο μέγιστος επικός ποιητής της ελληνικής αρχαιότητας, έζησε τον 8^ο αιώνα π.Χ. Η ακριβής χρονολογία γέννησης και θανάτου του ωστόσο είναι αμφισβητούμενη, όπως και η καταγωγή του, για την οποία φιλονικούσαν πολλές πόλεις, μεταξύ των οποίων η Σμύρνη ήταν μάλλον η επικρατέστερη. Για τη ζωή του πλάστηκαν πολλοί μύθοι. Κατά την επικρατέστερη παράδοση, πέθανε στην Ίο.

Η Ιλιάδα (15.692 στίχοι) και η Οδύσσεια (12.110 στίχοι), τα δύο μεγάλα έπη του, είναι θεμελιώδη για την ελληνική ιστορία και παιδεία. Τον 6^ο π.Χ. αιώνα, ο Πεισίστρατος συγκέντρωσε τα ομηρικά ποιήματα, τα οποία, μετά από επεξεργασία κατά καιρούς από τους Αλεξανδρινούς αλλά και αργότερα, παραδόθηκαν σ’ εμάς.

Ο Παυσανίας γεννήθηκε γύρω στο 110 μ.Χ. στη Μαγνησία του Έρμου, στη Μ. Ασία, και πέθανε το 180. Έχοντας πιθανώς μόνιμη εργασία στη βιβλιοθήκη της Περγάμου και οικογενειακή περιουσία, έκανε από νέος πολλά ταξίδια στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, τη Συρία, τη Ρώμη και αλλού. Η συγγραφή του, η Ελλάδος Περιήγησις, προσφέρει πλούσιο αρχαιογνωστικό υλικό και υπήρξε για τους μεταγενέστερούς του πηγή άφθονων πληροφοριών για τη μυθολογία, την πολιτική ιστορία και τον λαϊκό πολιτισμό, αλλά και οδηγός της αρχαιολογικής σκαπάνης στην αρχαία τοπογραφία.

Ο Πλάτωνας γεννήθηκε περί το 427 π.Χ., γόνος επιφανούς Αθηναϊκής οικογένειας. Έλαβε σπουδαία παιδεία και γνώρισε τα ελληνικά φιλοσοφικά ρεύματα. Αυτός όμως που διαμόρφωσε καθοριστικά την ηθική και πνευματική του υπόσταση ήταν ο Σωκράτης, με τη ζωή του, τη φιλοσοφία και τον θάνατό του. Ο μεγάλος φιλόσοφος ήταν αιτία να στραφεί ο νεαρός Πλάτων στη φιλοσοφία, και η Σωκρατική εννοιολογία αποτέλεσε βάση για τη δημιουργία της κατοπινής Πλατωνικής θεωρίας των Ιδεών. Ο Πλάτωνας ερμήνευσε βαθύτατα τον Σωκράτη ως άνθρωπο και διδάσκαλο, και αποτύπωσε την προσωπικότητά του σε πολλά έργα του.

Ταξίδεψε στην Αίγυπτο, την Κυρήνη και τη Μεγάλη Ελλάδα, όπου προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να εφαρμόσει τις πολιτικές αρχές του στην οργάνωση των ελληνικών πόλεων της Σικελίας. Το 387 π.Χ. ίδρυσε στην Αθήνα την Ακαδημία, περίφημο κέντρο της φιλοσοφίας και των Μουσών, που διατηρήθηκε σχεδόν δέκα αιώνες, μέχρι τους χρόνους του Ιουστινιανού. Ο Πλάτων αφοσιώθηκε στη διδασκαλία ως τον θάνατό του, το 348 π.Χ.

Σε αντίθεση με το έργο πολλών άλλων στοχαστών της αρχαιότητας, τα έργα του Πλάτωνα σώζονται ως σήμερα ακέραια. Όλα σχεδόν ανήκουν στο είδος του διαλόγου (πλατωνικός διάλογος), που αναδεικνύει τον Πλάτωνα όχι μόνο ως κορυφαίο φιλόσοφο, αλλά και ως αληθινό ποιητή. Τα πιο γνωστά έργα του είναι η Απολογία, το Συμπόσιο, η Πολιτεία, ο Φαίδων, και άλλα. Η φιλοσοφία του -ηθική, οντολογική, πολιτική- είναι το θεμέλιο του ιδεαλισμού.