«Ο ρόλος του ακροατή ενός ομιλητή είναι δυνατός γιατί αυτός ο ακροατής είναι μορφή του ομιλητή. Η έκφραση είναι δυνατή επειδή είναι υπαρκτή, και στ’ αλήθεια υπαρκτό και δυνατό αποτελούν μια διπολική κατάσταση. Η αφετηρία της έκφρασης είναι η ακρόαση και ο ομιλητικός άνθρωπος συνεχίζει τον ακροαστικό, όχι αναγκαστικά με τον όρο ενός παρόντος. Η έκφραση δεν έχει χρόνο, ο χρόνος και οι διαστάσεις του δεν τη δεσμεύουν.»